Mijn verhaal

Hoi, ik ben Tim, Geboren in 1991 in het hartje van Utrecht.

Toen ik 15 was, was ik een ‘sjonnnie’

Op mijn vijftiende begon ik op straat te hangen en kwam ik al snel in aanraking met een groep jongens die me leerden hoe belangrijk het was om ‘stoer’ te zijn. Om geen ‘zwakkeling’ te zijn en niet over je heen te laten lopen.

Ik was daar totaal niet op voorbereid. Ik was een gevoelige jongen, misschien zelfs een tikkeltje naïef, en kende de hardheid en macho-cultuur die daar heerste nog niet.

Gelukkig had mijn beste vriend wat meer aanzien in de groep. Daardoor was ik geen direct doelwit. Maar achteraf gezien heb ik me nooit écht veilig gevoeld in die groep. Gesprekken gingen over blowen, scooters en stelen. Degene met de grootste bek — of degene die als eerste iemand op z’n bek sloeg — had het meeste aanzien.

Ik leerde al snel om geen gevoelens te laten zien en bouwde snel een muur om me heen. Je zou kunnen zeggen dat ik toen bepaalde delen van mezelf aan het stuur heb gezet die op dat moment nodig waren om veilig te blijven en te voorkomen dat ik zelf slachtoffer zou worden.

Sommige van die delen kende ik al van jongs af aan. Ookal kom ik uit een warm en liefdevol gezin, heb ik als klein kind onbewust ervaren dat dat huilen of het uiten van gevoelens niet altijd oké was. In die groep werd die overtuiging alleen maar verder bevestigd en versterkt.

Het keerpunt

Toen ik rond de 26 of 27 was, en al een aantal jaar vrijgezel, viel het me op dat ik me niet kon verbinden met iemand.

Ik verlangde naar een serieuze relatie, maar op de een of andere manier lukte het me niet. Er was altijd wel een reden waarom iemand niet “goed genoeg” was.

Ik begon me af te vragen of ik bindingsangst had. Ik las er boeken over, sprak er met mensen over, deed online research.

Maar hoe goed ik ook begreep dat ik moeite had met openstellen — het lukte me niet om het ook daadwerkelijk te dóen. Dat frustreerde me.

Op een bepaald moment realiseerde ik me dat ik dit niet in mijn eentje ging oplossen. Ik stapte over een drempel en zocht een coach. Dat bleek een van de beste beslissingen van mijn leven.

Ik ontdekte dat mijn innerlijke wereld uit allerlei delen bestond waar ik tot dan toe geen flauw idee van had gehad. Hoe graag ik ook bewust wilde voelen, er gebeurde iets in mijn lichaam wat me daarin tegenhield.
Voor het eerst observeerde ik hoe bepaalde krachten in mij aan het werk waren, bijna in gevecht met elkaar: het voelen en het niet-voelen.
Dat triggerde me om steeds dieper te gaan en te onderzoeken wat er allemaal in mij speelde.

Ik kwam veel tegen — kwetsbare delen die ik altijd had weggestopt, maar die ik nu langzaam een plek kon geven. Delen met enorme kwaliteiten, waarvan ik me eerder niet bewust was.

Ik realiseerde me ook dat ik jarenlang had geluisterd naar delen die de mening van anderen — mijn ouders, vrienden, mijn omgeving — heel belangrijk vonden.

Door te beseffen dat ik die delen niet was, kwam ik langzaam steeds dichter bij het idee van wie ik dan wél was en wat ik zelf echt leuk vond, wat ik zelf echt wilde.

Waar ik nu sta

Inmiddels ben ik al zo’n zes jaar onderweg in deze reis — en ik verwacht niet dat hij ooit zal stoppen. Het voelt als een ontdekkingsreis waarin ik steeds dichter bij mezelf kom en leer luisteren naar wat ík wil.

Het heeft me gebracht tot het vinden van mijn vriendin. Ik durfde me eindelijk open te stellen en heb een vrouw gevonden van wie ik zielsveel houd — ook al voldeed ze voorheen totaal niet aan mijn mentale checklist. Mijn hoofd begreep het niet, maar mijn hart zei: 'JA!'. We zijn inmiddels ruim vijf jaar samen en hebben samen een gezin gesticht.

Deze reis heeft me ook weer in contact gebracht met mijn intuïtie. Door daarop te leren vertrouwen, vond ik mijn passie in coaching. Ik heb mijn HR-carrière losgelaten en ben in januari 2025 volledig voor het coachen gegaan.

Ik merk dat ik nu veel meer van het leven ervaar. Voorheen zat ik veilig weggestopt achter een muur — nu lukt het me om die muur te laten zakken.
Daardoor beleef ik het leven veel intenser. Ik voel emoties echt: de mooie, maar ook de verdrietige. Het avontuur, het plezier, én de onzekerheid van het ondernemerschap.

Verder voel ik een diepere verbinding met mijn familie, mijn vrienden, mijn vriendin en mijn zoontje. Het is moeilijk in woorden uit te drukken, maar het maakt het leven gewoon veel mooier dan voorheen— en daar ben ik intens dankbaar voor.

Zó dankbaar zelfs, dat het nu mijn missie is geworden om andere mannen te helpen weer grip te krijgen op hun leven en hun innerlijke wereld.

Om zich bewust te worden van hoe bepaalde delen in hen — bewust of onbewust — steeds het stuur overnemen, ook al snappen ze misschien rationeel wel wat er gaande is.

Maar het kan echt. Het is niet alleen een abstract of cognitief idee — wezenlijke verandering is mogelijk. En onderdeel mogen zijn van iemands groeiproces, daar aan bij te dragen — dat geeft mij enorm veel voldoening.

Als je me zou kennen zou je weten dat...

…ik tot mijn 28ste vrijwel volledig afgesloten was van mijn gevoel, en pas daarna opnieuw kennis heb gemaakt met mijn gevoelswereld. Niet alleen ik, maar ook mijn vrienden en familie moesten wennen aan de ‘nieuwe’ Tim — die eigenlijk gewoon de echte bleek te zijn.
…ik drie jaar geleden samen met mijn vriendin een ayahuasca-ceremonie heb gedaan. Die ervaring versnelde mijn proces, opende mijn ogen voor spiritualiteit én veranderde zelfs mijn muzieksmaak.
…ik vroeger weinig kon met dingen die niet logisch te verklaren waren. Ik vond het al snel zweverig of vaag. Maar inmiddels heb ik zóveel ervaren wat mijn rationele brein niet kan bevatten, dat ik ben gestopt met alles te willen begrijpen. Dat geeft rust én maakt dat ik veel meer kan openstaan voor nieuwe dingen en ideeën — ook al kan mijn hoofd het soms nog steeds niet helemaal geloven.
…ik ooit een ‘stoere’ sjonnie was, compleet met een mat in m’n nek, een opgevoerde scooter en een bontkraag.
…ik me tijdens een gymsessie helemaal kan verliezen in de benchpress, om vervolgens in een hoekje wat yoga te doen en even te mediteren.
…ik niet snel roep dat ik ergens de beste in wil zijn, maar bij een spelletje moeilijk kan voorkomen dat ik bloedfanatiek word. Ik doe graag alsof het me niet heel veel doet wanneer ik verlies. Maar van binnen ga ik kapot.

Neem contact op